ทำไมต้องวินเทจ?

ขณะกำลังนั่งคิดงาน จิบกาแฟ (จริงๆคือดูดกาแฟ เพราะผมสั่งมอคค่าปั่น และใช้หลอดดูด )ในร้านเล็กๆที่ตกแต่งสไตล์วินเทจแบบไทยๆ ก็เกิคคำถามขึ้นมาในหัวว่า “ทำไมต้องวินเทจ?” วินเทจในความเข้าใจของผมคือคำที่ใช้เรียกอะไรก็ตามที่ดูเก่าๆ สไตล์ย้อนยุคอะไรทำนองนั้น ทุกวันนี้วัฒนธรรมวินเทจแทรกซึมเข้าไปในทุกๆวงการ หรือแม้กระทั้งเข้าไปในวิถีชีวิตของหลายๆคนด้วยซ้ำ แฟชั่น การแต่งกายตั้งแต่หมวก แว่น เสื้อผ้า รองเท้า เครื่องประดับ หรือแม้แต่ทรงผม ก็วินเทจ เฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งบ้าน ก็วินเทจ รถยนต์ มอร์เตอร์ไซค์ หรือจักรยาน หลายๆค่าย หลายๆรุ่น ก็มีการออกแบบสไตล์ย้อนยุคกันมากขึ้น เพลงเก่า หนังเก่า ถูกนำมาทำใหม่ หรือหนังใหม่ทำให้เก่า ก็มีมากขึ้น คอนเสิร์ตของศิลปิน นักร้องเก่าๆ ที่กลับมารวมวง รวมตัวกันอีกครั้งก็มีมากขึ้น กล้องฟิล์ม กล้องอินสแตนท์(โพลารอยด์) มีคนใช้มากขึ้น กล้องดิจิตอลก็มีหน้าตาย้อนยุคกันมากขึ้น สถานที่ท่องเที่ยวทำเป็นสไตล์ย้อนยุคกันมากขึ้น ตลาดโบราณ ตลาดย้อนยุค หรือตลาดใหม่ที่ขายของเก่า ก็มีมากขึ้น ทำไมต้องวินเทจ? หากลองสังเกตดู จะพบว่าคนไทยเราเสพติดวินเทจกันมานานแล้ว ก่อนที่กระแสวินเทจจะเข้ามาในบ้านเราเสียอีก เพียงแต่เราไม่มีชื่อเรียกให้มันเท่านั้นเอง เรานิยมกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลา “เจ้าเก่า” เราอยากกินผัดไทยเจ๊ไฝ(นามสมมุติ) “สูตรต้นตำรับ” เราอยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือ “สูตรโบราณ” เรากินขนมหม้อแกง “สูตรดั้งเดิม” เราเที่ยววัดเก่า วังเก่า เราตื่นเต้นกับต้นไม้อายุหลายร้อยปี เราใช้วัฒนธรรมเก่าแก่ของเราเป็นเครื่องมือในการโปรโมทการท่องเที่ยวของเรา ดังนั้นการที่กระแสวินเทจกำลังเป็นที่นิยมนั้น อาจไม่ใช่เพราะเราโหยหาอดีต อาจไม่ใช่เพราะมันแปลกใหม่ แต่อาจเป็นเพราะมันเป็นธรรมชาติของเราอยู่แล้ว เพียงแต่มันพึ่งมีชื่อเรียกขึ้นมา จริงๆแล้วเราอยู่กับมันมาทั้งชีวิต ลูกชิ้นปลาเยาราชก็วินเทจ ข้าวหมูแดงนครปฐมก็วินเทจ หมี่โคราชก็วินเทจ ผัดไทเจ๊ไฝก็วินเทจ ขนมจีนป้าอ้วนก็วินเทจ โอ่งราชบุรีก็วินเทจ ซากเมืองอยุธยาก็วินเทจ รถไฟไทยก็วินเทจ ขนาดระบอบการปกครองเราก็ยังวินเทจเลย อุ๊บส์…